စက္ဘီးကုိယ္စီယွဥ္ၿပိဳင္နင္းလို႔
တူညီရာ ျဖဴ စိမ္း ၀တ္စံုေလးေတြနဲ႔
ဆရာ၀န္ႀကီးလုပ္မယ္
အင္ဂ်င္နီယာႀကီးလုပ္မယ္ဆိုတဲ့
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာသံေတြၾကား
အနာဂတ္ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့
အဲဒီခဏေတာ့ တကယ့္ကို ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတယ္။

ေျပာင္းသြားတဲ့ရာစုႏွစ္ေတြၾကား
မအားမလပ္သူေတြနဲ႔
ထားခဲ့ရက္သူေတြနဲ႔
အသက္တမွ်ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေတာင္
မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြပြားလို႔
ငါတို႔ တကယ္ကို ေ၀းသြားခဲ့ၾကပါလား။

ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့လမ္းမထက္
ခုခ်ိန္ဆို ေျမသင္းနံ႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ေနမလား
ေကာက္ခဲ့ဖူးၾကတဲ့ ခေရပြင့္ကေလးေတြမ်ား
ခုခ်ိန္ဆို သူတစ္ပါး ခူးေျခြေနမလား
အခါခါေတြးရင္းနဲ႔ သတိရမိတယ္
ငါတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးကိုေရာေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း
ေပတံေစာင္းနဲ႔လက္ဆစ္ေခါက္လို႔
နာက်င္ခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြကို
ေယာင္ယမ္းၿပီး ပြတ္မိသလို
အလွအပဆိုတာမရွိ
ေဘာင္းဘီ္ဇစ္ျပဳတ္တာေတာင္ မသိဘဲနဲ႔
ခပ္တည္တည္ ဆုတက္ယူခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ရွက္ျပံဳး ျပန္ျပံဳးမိတယ္။

တစ္ခါတေလ
အေတြးေတြ ေခ်ာင္ပိတ္မိတဲ့အခါ
အင္အားကုန္သံုးလို႔ မိုးလံုးျပည့္ ေအာ္ဟစ္ခ်င္မိတဲ့အခါ
မရႏုိင္မွန္းသိေပမဲ့ တပ္မက္မိတဲ့အခါ
အာ႐ံုစြဲပံုရိပ္တစ္ခုနဲ႔ ရင္ကိုေအးျမေစခဲ့ရတယ္
ျဖဴ စိမ္း ၀တ္စံုေလးကိုယ္စီနဲ႔ တို႔တစ္ေတြေလ...

ဘ၀ရဲ႕ေရွ႕ေျပးသင္ခန္းစာေတြမွာ
ေလ့လာမႈအား နည္း မ်ား ေပၚ မူတည္လို႔
ငါတို႔ဘ၀ေတြ မတူညီၾကေပမဲ့
ျပန္လည္မက္ခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္
အားလံုးမက္ခ်င္ၾကတဲ့ အိပ္မက္ကေတာ့
ထပ္တူက်မယ္လို႔ ယူဆမိတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ၊ ရင္ခုန္စရာေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြ
အႏူးညံ့ဆံုးႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားခဲ့ၾကတဲ့
ေက်ာင္းသားဘ၀ေလး...

လြမ္းတယ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္...

......... ရယ္
ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဂႏၳ၀င္ ပန္းပုရပိုက္မွာ
နန္းသံုးအကၡရာနဲ႔ ျခယ္မႈန္း
နင့္ နာမည္ေလး စာသံုးလံုးကို
စီရရီ သီကံုးေပးခ်င္တယ္...။

က်ဆံုးေတာ့မယ့္ စစ္သူရဲအိုက
ငယ္ဘ၀က ဓား နဲ႔ ခ်စ္သူကို
ျပင္းရွစြာ သတိရလုိက္သလိုမ်ိဳး
နင့္ကိုငါ သတိရေနတယ္...။

ငါကလည္း ခက္တယ္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔
ေနမ၀င္အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာ ယူမလဲလို႔ ေမးလာရင္
ဒုတိယအရာကို ငါျငင္းတယ္...။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ နိဂံုးလို
ေနာက္ဆံုးမွာ
မီးခိုးလံုးမ်ား ျဖစ္သြားေရာ့မလားလို႔
ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး.. ငါ စဥ္းစားဖူးတယ္...။

စက္႐ုပ္ကို ဒူးေထာက္က်ေစေလာက္တဲ့
နင့္ရဲ႕ ... မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ
ငါ ... ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့
မဟာလကၤာ တစ္ပိုင္းတစ္စ ရွိေနေလရဲ႕...။

လူဆိုတာ...
လင္းေ၀စိမ္းျမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေျခာက္တဲ့ ညတစ္ညကို ပိုသတိရတတ္တယ္...။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ ေၾကးေခတ္
ႏူကလီးယားေခတ္၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလံုးအတြက္
ေသခ်ာတဲ့ငါ၊ ေၾကျငာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကို ထာ၀ရ ခ်စ္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ...။

ေလညင္းကေလးေရ...
ငါခ်စ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ ကမၻာရဲ႕ထိပ္ထားကို
သူ႕ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ
ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြား႐ံု
တစ္ခ်က္ေလာက္ အံု႕သည္း တိုက္ခတ္ေပးပါ...။

ျမက္႐ိုင္းက
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းကို နမ္းမရသလိုမ်ိဳး
ေန နဲ႔ လ က
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကသလိုမ်ိဳး
႐ိုးသားစြာ ... တို႔ ေ၀းလိုက္ၾကပါစို႔...။
(တာယာမင္းေ၀ ရဲ ့ကဗ်ာေလးပါ ၾကိဳက္လြန္းလုိ ့တင္ထားတာပါ)

ကမၻာဦးအစက ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ
မင္းနဲ ႔ငါၿဖစ္ခဲ့ရင္
ငါဘာကိုမွမမွေတြးပဲ မင္းရင္ခြင္ထဲကို
ေၿပးလာမွာပါ ခ်စ္သူ……
ကမၻာပ်က္ခါနီး မီးလွ်ံထဲက ခ်စ္သူနွစ္ဦးဟာ
မင္းနဲ ႔ငါၿဖစ္ခဲ့ရင္
ငါဘာကိုမွမမွဳ ႔ပဲ မင္းရဲ ႔လက္ကို
ရဲရဲတဲြထားမွာပါ ခ်စ္သူ……
ဒါေပမဲ့ ခ်စ္သူရယ္
ခုရင္ဆိုင္ေနတာကလက္ေတြ ႔ဘ၀ေလ…
တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားအဆီးအတားေတြ
လိုရာေစခိုင္းတဲ့
မိဘအသိုင္းအ၀ိုင္းေတြေၾကာင့္
မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀းကြာေနတဲ့
ခ်စ္သူနဲ ႔ၿပန္ဆံုတဲ့ခဏ
ငါ့စိတ္ကူးေတြရင္မွာနင့္
ၿပံဳးၿပခြင့္ေတာင္မရခဲ့ပါလား ခ်စ္သူရယ္………..

ဆိတ္ျငိမ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းအသံမ်ားနဲ႔
ျငင္သာစြာစီးဆင္းေနတဲ့
ငါ့ခံစားခ်က္ စမ္းေခ်ာင္းေလး
အနာဂါတ္ကိုပံုေဖာ္ရင္း
ပန္ခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ဆြဲဖို႔
ၾကည္ႏူးျခင္းတစ္ခ်ိဳ ႔က
စုတ္တံကိုင္ေနၾကတုန္းေလ……
ဘယ္လိုမွကိုေမ်ာ္လင့္မထားခဲ့ဘူး
တကယ္ကိုပါ…………
ရုတ္တရက္ၾကီး ၀င္ျပီးေမႊေႏွာက္သြားခဲ့တာ
မင္းစကားလံုးေတြ……….
ျပင္းထန္လြန္းတယ္ကြာ…
နည္းနည္းေလးေတာင္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္မရခဲ့ဘူး
အလဲလဲ အျပိဳျပိဳပဲ……
မင္းေအာင္ပြဲခံေနခ်ိန္
ငါ့ရင္ထဲမွာေျဗာင္းဆန္ေနျပီကြ
ခ်စ္သူရ………….
ေဇာက္နက္နက္ကိုစီးက်သြားတဲ့
ေၾကကြဲမွဳေတြရဲ ေအာ္ဟစ္သံေတြက
ငါ့ရင္တြင္းနံရံမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနၾကတုန္း
ႏွလံုးသားမ်က္ႏွာက်က္ကို
ေဖာက္ထြက္ေနၾကတဲ့
သတိရျခင္း တမ္းတျခင္းေတြက
လြန္းေတြ လႊေတြဆြဲေနၾကျပီ
ရင္အတြင္းဆံုးထိ
တစ္စတစ္စတိုး၀င္ေနတဲ့
နာၾကည္းမွဳအပိုင္းအစေတြကို ပံုေျပာင္းဖို႔
ျဖဴစင္မွဳကိုု သက္ေသလိုက္ေဖာ္ေနတဲ့
ငါ့သစၥာတရားက
နာက်င္မွဳေတြကို ထိုးပိတ္သိပ္ျပီး
စကားလံုးေတြအျဖစ္ ပံုေဖာ္ေနေလရဲ ႔
ငါ့ခ်စ္ျခင္းကေတာ့
ရင္ခြင္ရဲ ႔အတြင္းဆံုးကေန
တစ္စတစ္စ ဆြဲထုတ္ေနတယ္ေလ…….
အဲဒါ..မင္းဖတ္ေနတဲ့ ကဗ်ာပဲေပါ့…………

ခ်စ္သူကို ...စိတ္ဆိုးလို႔
ေၿပာမိလိုက္တဲ့စကား
စကၠန္႔မၿခားခင္ေတာင္
ေနာင္တရေနမိတယ္။

ခ်စ္သူကို ...ခ်စ္လြန္းလို႔
ခုန္ေနတဲ့ႏွလံုးသား
ကမာၻဆံုးရင္ေတာင္
သူမပ်က္သုန္းႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ....။
( သူငယ္ခ်င္း ေမေလးရဲ ့ ကဗ်ာေလးပါ)

အရင္တုန္းကေပါ့ …

ႏွလံုးသားဆိုတာ

အသက္႐ႈဖို႔ အတြက္

ရွင္သန္မႈ တစ္ခုတည္း အတြက္လို႔

သိထားခဲ့တာ။

အခုမ်ားေတာ့ ..

ခ်စ္သူအတြက္ ေနရာေပး

ႏွလံုးသားကို စေတးလို႔

အသက္႐ႈဖို႔ ဆိုတာကို ေမ့ေနတယ္။

ခ်စ္သူကို … လြမ္းလို႔

ငိုမိတဲ့စိတ္

အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္

႐ႈိက္ေနမိတယ္။

ခ်စ္သူကို … ေမွ်ာ္မွန္းလို႔

တမ္းတတဲ့စိတ္

တေရးႏိုးရင္ေတာင္

ေယာင္ယမ္းၿပီး ေခၚေနမိတယ္။

ခ်စ္သူကို … ျမတ္ႏိုးလို႔

တြယ္တာမိတဲ့စိတ္

နည္းနည္းေလးမွ ေလ်ာ့မသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္

ခိုင္ၿမဲေနတယ္။